Żonglowanie jest..dla każdego.

W cyrku. Sama byłam tam jeden jedyny raz. Co pamiętam? Niewiele. Miałam wtedy 5-6 lat, więc nie wymagajcie ode mnie zbyt wiele. Wiem tylko, ci wszyscy ludzie tam byli dla mnie magiczni. Sztuczki, żonglowanie, akrobatyka.. Byłam absolutnie przekonana, że to wszystko jest dla mnie nieosiągalne. Że nigdy się tego nie nauczę. No bo niby jak? I kto miałby mnie tego nauczyć? Minęło kilkanaście lat..

...i okazało się, że nie tylko pan w kolorowym przebranku potrafi żonglować, że na szczudłach może chodzić KAŻDY, że sztuczek magicznych można się nauczyć. Ale o żonglowaniu miało tutaj być..

Kiedy pierwszy raz trzymałam w ręku trzy kolorowe piłeczki a facet w dredach powiedział zaczynamy naukę żonglowania od razu pomyślałam sobie, że to nie dla mnie. Fajnie byłoby umieć zapanować nad tymi trzema wrednymi kulkami, no ale pewnie nie wszyscy mogą to zrobić, prawda?Od razu wymyśliłam kilka rzeczy, które są absolutnie niezbędne do tego żeby się tego nauczyć i założyłam z całym przekonaniem, że ja ich nie posiadam. Podrzucałam je do góry, one spadały. No i tak sto dwadzieścia razy. Rozglądałam się wokół i inni mieli całkiem podobnie. Ale za każdym razem schylali się, podnosili piłeczki i znów próbowali je podrzucać. Taka zabawa, nie? W końcu jeden z mniej rozbawionych całą zabawą podszedł do prowadzącego i zapytał:

- Czy każdy może się tego nauczyć?

Nasz dredowy kolega uśmiechnął się i odpowiedział:

- Każdy, kto ma dwie sprawne ręce jest w stanie się tego nauczyć.

No więc nauczyliśmy się. Jedli lepiej, drudzy gorzej. Ja ciągle kaleczę ten sport. Ale najważniejsze to nie poddawać się i za sto dwudziestym razem znów schylić się po tę wredną kulkę. Żonglowania uczy się dzisiaj na lekcjach w-fu. Polecam lekturę badań, które pokazują jak świetny wpływ ma ono na różne funkcje poznawcze. Pd początku lat 80. dwudziestego wieku uczą się go menadżerowie i pracownicy firm w ramach seminariów i warsztatów poświęconych rozwojowi osobistemu, zarządzenia czasem czy realizacji projektów.