Od początku..

Początki zazwyczaj bywają trudne. No bo jak przekonać kilkuletnie dzieci, że spacer w pionie jest fajny? Jest to nielada wyzwanie. Na początku każde podejście wymagało kilku przerw na odpoczynek. Tu picie, tu kanapeczka, tu jakiś batonik na zachętę. Wiecie jak to jest. Czasami jeden mały batonik magicznie sprawia, że dziecko przestaje marudzić.

Mówi się, że pierwszy wypad w góry zakończy się jedną z poniższych opcji:

1. Zajarasz się i już będziesz chodził

ALBO

2. Zniechęcisz się i już nigdy tam nie wrócisz.

Dlatego jeśli zabierasz kogoś ze sobą w góry i jest to jego pierwszy raz nie wybieraj najtrudniejszej trasy. Nawet jeśli widoki w tym miejscu są Twoim zdaniem najpiękniejsze na świecie. Możesz trafić na kogoś, kto po n-tym podejściu powie Ci idź sobie sam. ja tu zostaję. A przeciez nie o to w tym chodzi! Góry trzeba oswoić. Ale w miłej i przyjemnej atomosferze:)

Z biegiem czasu szlaki stawały się ZA łagodne i ZBYT krótkie. Każdy wyczuwał, że chciałby czegoś WIĘCEJ. Pójść DŁUŻEJ. Zmęczyć się BARDZIEJ.

Ale o tym w następnym poście :)

Dmuchawce bardzo przypominają mi tamten czas :)